De lente komt eraan. De dagen worden weer langer, nog heel even en de dag is langer dan de nacht. Overal ontwaakt de natuur. Ik houd van de vroege lente, zo verwachtingsvol. De bomen zijn nog kaal, maar vol knoppen. Er is veel licht. Straks komt het jonge, nog vaak doorschijnend groen aan de bomen en de bloesems.

Pasen, het feest van de opstanding, is vroeg dit jaar.

Opstanding is iets wat voor mij het hele jaar door een actueel thema is.

Juist als er veel gebeurtenissen plaatsvinden die heftig zijn en waar je met grote machteloosheid geconfronteerd wordt, spant het erom of je het innerlijk licht in jezelf kunt vinden.

Ik ben de afgelopen maand diep geraakt door mijn oudste zoon, die zijn 9^de netvliesloslating had en zich de reële vraag stelde: “Stel dat ik het licht van buiten niet meer kan zien, dan wil ik weten wat mijn innerlijk licht is, want dan kan ik dit dragen.”

Wat een prachtig ontroerende vraag naar het eigen innerlijk licht in een zeer bedreigende situatie. Het is zo belangrijk om van ons innerlijk licht weet te hebben en het telkens weer voor onszelf toegankelijk te kunnen maken, ongeacht de uiterlijke omstandigheden.

Dit is, denk ik, één van de grootste uitdagingen die we hebben in ons leven.

Hoe gaan we om met tegenslagen vooral als ze heftig zijn. Dit kunnen zowel uiterlijke omstandigheden zijn of innerlijke, het dragen van verlies in welke vorm dan ook. Vaak gaat dit gepaard met gevoelens van onmacht, van een diep innerlijk nee, dit wil ik niet.

De grote vraag is dan, of je de innerlijke beweging kunt maken, waarin een ja van acceptatie en van daaruit iets nieuws kan ontstaan.

In het boek het ‘Helend verhaal’ van Joke Goudswaard en Wibe Veenbaas kwam ik een waar opstandingsverhaal tegen wat ik graag met jullie wil delen.

Op 18 november 1995 betreedt Itzhak Perlman, een Israëlische violist, het podium voor een concert in Avery Fisher Hall in het Lincoln Center in New York. Voor hem geen geringe prestatie, als kind kreeg hij polio. Pijnlijk, weloverwogen en majestueus loopt hij naar zijn stoel. Langzaam gaat hij zitten, legt zijn krukken op de vloer, gispt de beugels van zijn benen, zet een voet naar achteren en de andere naar voren. Hij pakt zijn viool, knikt naar de dirigent en begint te spelen. Het publiek is aan dit ritueel gewend. Het wacht rustig. Deze keer gaat er iets mis. Na de eerste paar maten breekt er een snaar. Je hoort hem knappen, er gaat een knal door de zaal. Het lijdt geen twijfel wat dit geluid betekent: hij zal opnieuw het podium af moeten. Dit doet hij niet. Hij wacht, sluit zijn ogen en gebaart vervolgens naar de dirigent opnieuw te beginnen. Nu speelt hij verder vanaf het punt dat hij is gestopt. Met zoveel passie, kracht en puurheid als nooit tevoren. Op een bepaald moment klinkt het of hij de snaren ontstemt om er geheel nieuwe klanken uit te halen. Als de laatste vioolklanken zwijgen, daalt er een eerbiedige stilte over de zaal. Dan barst er een uitzonderlijk applaus los. Perlman glimlacht, veegt het zweet van zijn voorhoofd, heft zijn stok op om ons tot stilte te manen en zegt: 'Weet u, soms is het de taak van een kunstenaar te ontdekken hoeveel muziek je kunt maken met wat je nog rest...'

Op het internet heb ik gezocht of ik iets kon vinden van dit bijzondere concert en vond een weergave van het concert met een Spaanse stem erdoor heen die een lofrede afstak over dit bijzondere evenement. Ontroerend indrukwekkend was het om deze man te zien en bijzonder mooi om te horen.

Wat maakt licht?

Het lukte Itzhak Perlman zich heel goed te focussen op de drie snaren die hij wel had en ook innerlijk mee te nemen welke snaar hij niet had om in het moment tot prachtige nieuwe muziek te komen. Daar heb je wel lef en ervaring voor nodig en dat heeft hij! Dit heeft hij juist verworven door alle tegenslagen en pijn heen en hij is een topviolist. 

Wat mij ook trof in andere filmpjes is dat hij ook een milde man is. Ik heb gekeken naar een masterclass van hem en hoe hij de studenten die voor hem spelen bemoedigt. Hij laat op enkele punten zien hoe ze nog meer uit zichzelf en hun instrument kunnen halen. Zo zorgt hij ervoor dat ze op een positieve manier verder kunnen en van elkaar kunnen leren.

Zo heeft ieder ervaringen waar het lukt om juist in moeilijke tijden weer tot het licht in zichzelf te komen. Dit te zien en het elke keer opnieuw te bekrachtigen, kan de draagkracht vergroten om te ontvangen wat op je toekomt.

Van 2 tot 9 mei geeft ik een cursus ‘Wat maakt licht’ , samen met mijn schilderleraar Gerard Rietbergen in het klooster Samaya vlak bij Bunnik. We gaan ons dan zowel innerlijk als schilderend met licht en duister en alle kleuren die daar tussen ontstaan uiteenzetten.  Zie voor verdere informatie onder het kopje cursussen. Voor aanmelding en verdere informatie kijk op www.gerardrietbergen.nl of bel mij 0620974636